التهاب و بیماری‌های مغزی: یک مطالعۀ مروری

مقدمه: التهاب پاسخ فیزیولوژیکی سیستم ایمنی بر علیه محرک‌های آسیب‌رسان داخلی و خارجی است. با این وجود التهاب یک شمشیر دولبه بوده و اگر به درستی کنترل نشود می‌تواند مضر واقع شود. امروزه التهاب به‌‌عنوان عاملی بسیار مهم در پاتوفیزیولوژی بیماری‌های عصبی مورد توجه قرار گرفته است. التهاب عصبی می‌تواند ناشی از آسیب به خود بافت مغزی باشد و یا توسط التهاب محیطی القاء شود. این فرایند با فعال شدن میکروگلیاها، تحریک آستروسیت‌ها، آسیب به سد خونی ـمغزی و افزایش پس‌آیند در نفوذپذیری آن، ورود سلول‌های ایمنی محیطی به بافت مغزی، تولید بیش از حد سایتوکین‌ها، نیتریک اکساید، گونه‌های فعال اکسیژن و همچنین پروستاگلاندین‌ها و در نهایت با آسیب و مرگ نورون‌ها مشخص می‌شود. در این مطالعه، التهاب عصبی و نقش آن در پاتوفیزیولوژی بیماری‌های عصبی شامل بیماری پارکینسون، بیماری آلزایمر، بیماری هانتینگتون، افسردگی، اضطراب، صرع، شیزوفرنی و اوتیسم خلاصه شده و مورد بحث قرار گرفته است. نتیجه‌گیری: با وجود اینکه التهاب نقش برجسته‌ای در رخداد بیماری‌های عصبی دارد ولی متأسفانه هنوز درمانی ایمن و کارآمد برای کنترل فرایندهای التهابی تنظیم نشده در مغز وجود ندارد. داروهایی که به طور معمول در کنترل التهاب استفاده می‌شوند به علت عدم نفوذ از سد خونی ـمغزی کمتر در مغز مؤثر واقع شده‌اند. از آنجایی که بسیاری از فرایندهای التهابی در مغز مفید می‌باشد کنترل التهاب به جای سرکوب التهاب روش کارآمدتری در راهبردهای درمانی خواهد بود.